Na spisku onih koji su svojim radom i djelom na vjerodostojan i krajnje pozitivan način učinili mnogo toga po čemu se ne samo sport, već i neke druge oblasti preopoznaju u Beranama i šire, svakako je Radule Vešović, čovjek koji je cijelog sebe posvetio sportu kroz čije vene i danas, nakon više od 85. godina života, teče i struji sport .
Riznica od sto dvadeset priznanja i odlikovanja koje je do sada dobio govori o doprinosu koji je dao toj oblasti, čovjek za koga svi kažu da je živa istorija beranskog sporta, ličnost za primjer i poštovanje.
Iako je bio svestrani sportista, njegovo sportsko srce počelo je da kuca daleke 1945., kada je započeo sportsku karijeru postajući državni prvak u streljaštvu na Prvenstvu Jugoslavije u Beogradu i takmičeći se u disciplini - vojnička puška. Uporedo je počeo da se bavi odbojkom, fudbalom, gimnastikom, atletikom i velikim rukometom, ali sport kojem je podario skoro pola vijeka bila je košarka, koju je počeo igrati još 1947, da bi se kasnije oprobao u beogradskom Partizanu, cetinjskom Lovćenu i tri puta branio boje državne reprezentacije.
Daleke 1948. u Beogradu je završio Saveznu prednjačku trenersku školu, nastavio da pravi niz u sportu koji će dugo potrajati , a godinu kasnije donio je u Berane i diplomu košarkaškog trenera. Radni odnos je zasnovao na Cetinju, u Komisiji za fizičku kulturu pri Predsjedništvu Vlade Crne Gore. Ali, želja, srce i osjećaj da rodnom gradu treba da pomogne i vrati se njemu u punom smislu, bili su presudni, pa je angažovanjem u Višoj realnoj gimnaziji, kao i honorarnim angažmanom u Učiteljskoj školi ostvario tu želju.
„Pored mene, fizičko vaspitanje jedino je još predavao Mišo Čukić, sa kojim sam držao po dvanaest časova dnevno“, priča sa sjetom Radule, prisjećajući se tadašnjih primitivnih uslova za rad što je zahtijevalo stvaranje sportskih objekata-poligona za atletiku, košarku, rukomet, odbojku, pa nastavlja: "...Omladina se tada puno interesovala za bavljenje sportom, pa smo u cilju masovnosti donijeli odluku da formiramo Društvo za tjelesno vaspitanje „Partizan“, što je dalo veoma dobre rezulate na brojnim smotrama, sletovima i manifestacijama koje su organizovane u tadašnjoj zajedničkoj nam domovini...“
Radulevim zalaganjem osnivani su i počinjali sa radom mnogi sportski klubovi, ali svakako on je rodonačelnik beranske i crnogorske košarke, čovjek koji je 1960. završio Višu trenersku školu kod profesora Aca Nikolića, kao prvi diplomirani košarkaški trener u Jugoslaviji i time stekao zvanje Višeg saveznog košarkaškog trenera.
„Kada sam počeo da radim na Cetinju osnovao sam Košarkaški klub.Tada se igralo na jednom teniskom terenu, a košarkašku konstrukciju su napravili zatvorenici iz Bogdanovog kraja“, priča veoma vitalni Radule, navodeći da je košarka bila novi sport u tadašnjoj Jugoslaviji. Njegovim angažovanjem, počeli su da se osnivaju košarkaški kolektivi i u ostalim crnogorskim gradovima poput Pljevalja, Tivta, Herceg Novog, Kotora...
On podsjeća na početke beranske košarke, naglašavajući da je sa djacima od starih klupa i bandera u dvorištu čuvene beranske gimnazije, napravio košarkašku konstrukciju što je tada predstavljalo pravu senzaciju.
„Od tada je krenulo veliko interesovanje za košarku ne samo kod djaka, nego i kod ostale omladine, a u Crnoj Gori nije bilo ligaškog takmičenja, pa smo osnovali više sekcija i iz njih je nastao KK Radnički koji je prvu zvaničnu utakmicu odigrao 1950. protiv Nikšića i pobijedio sa 15:13, a iste godine igrali smo sa Rudarom iz Pljevalja i pobijedili sa 13:12.“, istakao je čika Radule.
Godinama je Radnički učestvovao u kvalifikacijama za ulazak u Prvu saveznu ligu u Čačku, Sarajevu, Skoplju, Pirotu, bivao na pragu najvećeg uspjeha, pobjedjivao velike timove iz tadašnje SFRJ i, kao po pravilu , gubio od autsajdera, pa status prvoligaša ostajalo samo „sanak pusti“!? Ipak 1965. će biti zapisana zlatnim slovima u analima beranskog i crnogorskog sporta jer je KK Radnički, predvodjen upravo Radulem Vešovićem na kvalifikacionom turniru održanom u tadašnjem Ivangradu i u sjajnoj seriji pobijedio Bosnu, BSK Branik, Mavrovo i u posljednjem meču izgubio od Borca iz Čačka, ali je je ipak izborio ulazak u Prvu ligu, što je predstavljalo istorijski uspjeh za crnogorsku košarku jer je beranski klub bio prvi iz naše države koji je postao košarkaški prvoligaš bivše SFRJ.
„Bilo bi nepravedno a ne pomenuti imena te sjajne generacije: Ranko Bukumira, Momo Nedić, Mersudin Musić, Djuro Lalević, Jovo Popović, Miško Djurišić, Boro Labović, Nino Vušurović, Faruk Kadić, Miki Radulovoć, Nikola Jelović, Mišo Andjić, Ranko Filipović, Budo Nikolić, Bire Barjaktarović, Gajo Lončarević, Časlav Magdelinić i Bate Radunović“, ističe Vešović.
Aktivni košarkaški trener bio pune tri decenije, a potom košarkaški sudija i delegat, bio pomoćni trener reprezentacije Jugoslavije i kandidat za saveznog selektora 1972. godine. Te godine lista od 18 kandidata svedena je na dva, Vešovića i Mirka Novosela koji je i izabran, a njemu je ponudjeno da bude pomoćnik četiri godine, potom i selektor. Ipak, Vešović je odbio tu ponudu, smatrajući da kao jedini diplomirani trener zaslužuje više.
Sa košarkašima Radničkog Radule je 17 puta bio seniorski i 12 puta juniorski prvak Crne Gore, član I savezne lige, a bio je četiri puta prvak Crne Gore i sa ženskom ekipom, Sa rukometašima Radničkog, dok se igrao veliki rukomet na fudbalskom terenu, je tri godine za redom 1953/54/55 bio prvak Crne Gore. Punih 12 godina bio je sekretar SOFK-e Berana i sa tog mjesta maksimalno pomagao beranskom sportu. Srećan je što je iza sebe ostavio i veliki broj modernih sportskih objekata.
Funkcije i priznanja
Kao istaknuti sportski radnik, Radule Vešović je u dva mandata bio član stručne komisije KSJ i član Predsjedništva KSJ, predsjednik Komisije za stručni rad u KSCG, član Republičke SOFK-e, delegat u RSIZ-u za fizičku kulturu, predsjednik Skupštine KK “Ivangrad“ i predsjednik Organizacionog odbora MOSI 1981 u Beranama.
Za dugogodišnji sportski rad i postignute rezulate na razvoju fizičke kulture u Crnoj Gori i Ivangradu dobio je veliki broj priznanaja i nagrada medju kojima su: Zlatna plaketa Košarkaškog saveza Jugoslavije (1964), Plaketa-javno priznanje SSRN Crne Gore (1966), Plaketa Košarkaškog saveza Crne Gore, Rukometnog, Bokserskog, Atletskog i Streljačkog saveza Jugoslavije, medalja i plaketa Turske košarkaške federacije sa balkanskog šampionata 1976, Priznamje „Zaslužni sportski radnik Crne Gore“ ( 1995) i najvećeg opštinskog priznanja Berana- Nagrade „21 jul“ (1996).
Kamionski maraton do Kotora
Mada već u dubokoj starosti, Radule se sjeća i sa sjetom prepričava brojne anegdote, zgode i nezgode koje su ga pratile tokom dugogodišnje trenerske karijere. Tako se sjeća i 1952. godine kada se ekipa Radničkog, sa igračima koji su istovremeno igrali fudbal i košarku, kamionom zaputio u Kotor.
„Te godine u Kotoru se održavalo Prvenstvo Crne Gore, a mi krenuli kamionom iz Berana i putovali puna četiri dana. Prvoga dana stigli do Lopata blizu Lijeve rijeke i morali smo prenoćiti tu, pod vedrim nebom, odnosno pod kamion. Pošto je naredni dan bio praznik 13.jul, stigli smo na Cetinje i prenoćili na tribinama stadionu na Obilića poljani, a bili smo i veoma gladni. Na svu sreću, prisjetim se da imam kod sebe tada veoma skupe i moderne patike marke „Supergo“ koje su bile na cijeni i rijetko ko ih je imao a ja ih čuvao kao relikviju. Ipak, odlučim da ih tu prodam i tako pribavim novac da kupimo hljeb i još ponešto za sve igrače. I, tek potom se „spustimo“ u Kotor onako prašnjavi, umorni i nenaspavani. Ali, pošto smo stigli do mora iskoristimo priliku da se okupamo i koliko toliko upristojimo za utakmice koje smo trebali igrati“, priča Radule a iz oka mu se zakotrlja suza, napominjući da im to nije smetalo tada da postanu prvaci Crne Gore i da je bilo puno sličnih dogodovština i nemaštine ali da je igrače krasilo fantastično drugarstvo, poštovanje i uzajamno požrtovanje, a kojeg već odavno među sportistima nema!
Amer Ramusović
