Beranski aero klub, nekada prepoznatljiv po značajnim sportskim rezultatima i ostvarenjima svojih članova, bio je dosta godina miljenik vlasti i one opštinske i one državne.
Aerodromom, koji je nastao onamo gdje nikada i nije trebao da nastane, na dolačkim, lužačkim i pečičkim opljačkanim poljima, livadama i njivama, na koje je dovedena i voda iz Bistrice za plavljenje, a koje su prehranjivale porodice iz tih naselja, poslednjih godina njegovog postojanja raspolagala je vojska naše ondašnje države.
Međutim, nestankom te državne tvorevine, nestankom vojske u tom obliku, nestala je i bilo kakva briga o aerodromu i svim njegovim pratećim građevinama. A u te građevine spadale su pristanišna zgrada sa tornjem, metereološka stanica, montažna prizemna zgrada, nova višespratna zgrada sa svim onim što je potrebno za ugodan smještaj i ishranu pitomaca, budućih vojnih pilota, koji su svakog ljeta boravili u njoj, prizemna zgrada u kojoj je bila smještena vojska, zatim skloništa za avione, nekoliko uređenih betonskih trapova, skladište za avionsko gorivo, kao i dva hangara.
Manji hangar, u kojem se nalazilo dosta alata, djelova aviona i ostalih letilica, kao i očuvani avion u kojem je poginula heroina našeg neba Olga Šoškić, dugogodišnji uspješni pilot i učitelj mnogih generacija letača, očerupani su do poslednjeg zavrtnja. Sada na tom mjestu ne postoji nikakav trag da je postojalo bilo šta, a nekmoli hangar i avion.
Drugi hangar, veličine od 40 x 25 m, u kojem su smješteni sportski avion i jedrilica, načet je, prije nekoliko godina, sa ,,glave“, dakle od krova, zapadne i sjeverne strane zidova su propisno oglodane, dok su mu neke prostorije odavno opljačkane i iz njih izneseno sve što je bilo vrijedno. Ovih dana, stradala su i ,,pluća“ hangara. Naime, njegov južni dio, sa nekoliko prostorija i vratima koja vode u glavnu smještajnu salu hangara, urušio se do temelja.
To rušenje zbog ljudskog nemara i nebrige, više nego li zbog zuba vremena, omogućiće kradljivcima svih vrsta, da neometeno udju u salu i završe ono što rade i svih ovih godina.
Ukoliko se odmah pristupi čišćenju ruševina i obnavljanju zidova i krova, hangar će nastaviti svoj život, a ukoliko se to ne uradi, doživjeće sudbinu onog opljačkanog i srušenog, kao i svih onih uništenih građevina u sklopu aerodroma.
Priče o tome, kome, u stvari, pripada aerodromska pista, sasvim su izlišne - jasno je, da jasnije ne može biti, da ona pripada stanovnicima Lušca, Doca i Pešaca, dakle, onim od kojih je imovina i opljačkana, pa je treba ili vratiti njima ili im isplatiti pravedne nadoknade po tržišnim cijenama. Aerodromske zgrade sa tornjem, sa izuzetkom pristanišne, koja je pretvorena u restoran i dijela koji se koristi za stanovanje, treba da preuzme Opština i da ih obnovi i pretvori u ono za šta ona nađe da je potrebno, dok brigu o hangaru treba da vodi i Aero klub Berane, kao što čine i svi ostali beranski sportski klubovi sa svojom imovinom.
Ovako!
E, ovako!
Tekst i foto: Milija Pajković
